UMUT SATMAK

Bu hafta benim için oldukça yıpratıcıydı; çünkü dört tane vizem vardı ve aynı zamanda dersler de devam ettiği için sabahtan akşama kadar okulda kalmak zorundaydım. Bu zor süre içerisinde ah şu sınavlar bitsin, hafta sonu şunu yapacağım, şuraya da giderim, öğlene kadar da uyuyacağım gibi çeşitli planlar yapıyor ve hafta sonunun gelmesini büyük bir umutla bekliyordum. İple çektiğim o zaman geldi ama hayatımda öyle aman aman değişen bir şeyin olmadığını gördüm. Aslında umudun insanı mutlu hissettirdiğini ve istediğimiz şeye ulaştığımızda onun hayalini kurarken aldımız kadar haz almadığımızı düşünüyorum. Ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim gibi geyikler yapmayacağım ama araba nasıl yakıtsız gitmiyorsa umudu olmayan insanın da yaşamasını motive edecek bir şey kalmıyor.

İyi de biz burada pazarlamayla alakalı şeyler yazıyoruz felsefe yapmak ne alaka gibi soruları kulağımda duyar gibiyim.) Değinmek istediğim asıl konu, insanların hayata dair beklentileri iyi belirlenip buna göre umutlar pazarlanırsa başarıya kolaylıkla ulaşılabilinir. Kozmetik sektörü bunun en açık örneği; belki piyasadaki ürünlerin güzelliğe etkisi çok cüzi ama insanların içindeki güzel olma umudu bu ürünlere rağbeti arttıyor. Ben şu ürünü kullandım çok güzel oldum diyen biriyle hiç karşılaşmadım fakat bu insanların güzel olma ümidi hep devam ediyor. Özellikle günümüzde piyasada çok fazla ürün olmasından dolayı tüketicinin çok fazla seçeneği var. Bu da ürünlerin yaşam süresini kısaltıyor ve elimizdeki ürünler çok kısa bir zaman sonra demode oluyor. Şirketlerin ise sürekli innovasyonla rekabetçi ortamda pazar paylarını kaybetmemeleri lazım. Tabii ki innovasyonların getirdiği mali bir sonuç var. Ürünlerin aksine umutların içeriği genellikle aynıdır ve pazarlanması daha az masraflı. Baktığımız güzel bir manzara bile zaman içinde alışkanlıktan eskirken, umutlar iyi işlendiği zaman şirkerler iyi kazanımlar sağlayabilir. Tabii bu etik mi, o başka tartışılcak bir konu...